(een weekje later dan gepland)
Hoi allemaal,
Laat ik beginnen met een kleine sorry: deze nieuwsbrief had eigenlijk vorige week online moeten staan. Maar ik was voor het eerst in 10 maanden weer even in Nederland! En ik had het zo druk met vrienden en familie bezoeken dat ik er niet aan toe kwam om dit op tijd voor elkaar te krijgen.
Deze nieuwsbrief gaat over iets dat me in Nederland overkwam. Iets dat ik totaal niet aan zag komen en iets waar ik best een beetje mee worstelde: Ik voelde me voor het eerst niet meer thuis in Nederland. Niet omdat ik er niet welkom was, maar omdat ik voor het eerst een toerist was in mijn eigen land.
Het eerste dat me opviel, was hoe vreemd het ineens voelde om weer door Nederland heen te bewegen. De drukte op straat, de snelheid van fietsers en voetgangers, de enorm kleine wegen: Ik liep erbij alsof ik de regels vergeten was. Het voelde zó stom. Ik heb zelfs nog in Amsterdam gewoond, waar ik dagelijks over het Rembrandtplein fietste en toeristen ontweek alsof het een sport was. En nu was ik zelf die toerist.
Dat gevoel had ik ook in de supermarkt. Nederlandse supermarkten zijn klein en efficiënt, maar ik voelde me vooral opgejaagd. Mensen om me heen wisten precies wat ze moesten pakken en waar alles lag, terwijl ik me afvroeg wat ik überhaupt nog lekker vond én waar ik het kon vinden. En natuurlijk is het niet erg om dingen in een ander land niet helemaal te begrijpen. Maar dit is geen ander land! Ik spreek gewoon Nederlands, heb er 26 jaar gewoond!
Het waren allemaal kleine situaties, maar samen maakten ze duidelijk hoe groot de afstand voelt tussen het leven dat ik hier had en het leven dat ik nu in de VS heb opgebouwd.
Maar waar ik vooral van schrok, is dat het niet alleen om dit soort praktische dingen ging. Er zat een dieper gevoel onder. En dat besefte ik pas echt toen ik weer terug vloog naar Colorado.
Nederland voelt af. Elk straatje is precies aangelegd zoals het moet, zelfs de natuur is netjes aangeharkt en (bijna) iedereen houdt zich netjes aan de Nederlandse gedragsnormen in het openbaar. Alsof er geen ruimte meer is om iets nieuws te bouwen. Niet qua infrastructuur, maar ook qua sociale omvang. De cultuur van ‘doe maar normaal’ wordt er best wel ingehamerd van kinds af aan, wat er ook voor zorgt dat je een stuk minder vrij en creatief kunt zijn om écht te doen wat je zelf wilt. Zeg ik met een gigantische Amerikaanse bril op, dat besef ik ook heel goed.
In Amerika moet je keihard werken. Belastingen zijn minder vriendelijk. Het sociale vangnet is dun. De zorg is duur. Niets gaat vanzelf. Maar ik voel me er wel een stuk vrijer om echt mezelf te kunnen zijn. Mensen hier moedigen groot dromen ook echt aan, zelfs als die dromen belachelijk zijn. Je mag hier groot denken, falen, opnieuw beginnen, iets proberen, iets bouwen.
Ik probeer hiermee echt niet alleen maar kritiek te leveren op ons mooie kikkerlandje trouwens. Wat ik vooral probeer te doen, is mijn eigen gedachten te uiten. Dit is wat ik beleefde, toen ik weer even terug was. Wat ik ook zag: Prachtige bossen, vriendelijke mensen, heerlijk eten. En best mooi weer zelfs!
Daarover gesproken: Ondertussen is het weer hier in Colorado compleet in de war. Normaal sneeuwt het al weken rond deze tijd. In mijn foto-herinneringen zie ik alleen maar witte tuinen en onze hond Cheddar die als een gek door de sneeuw rent. Gisteren was het 22 graden. In november.
Donderdag zou de eerste sneeuw moeten vallen. Hopelijk komt dat uit, want ik heb het eigenlijk wel gehad met dat zomerweer. Dat ik dat ooit nog zou zeggen.
De afgelopen weken ben ik veel aan het filmen geweest, zowel in Colorado als onderweg! Hier een paar nieuwe video’s die ik heb gepost:
En deze donderdag komt ook mijn eerste video vanuit Nederland (het land) online!
Dankjewel dat jullie elke maand meelezen. Deze nieuwsbrief was persoonlijker dan normaal. Iets kwetsbaarder misschien ook. Maar het voelde belangrijk om dit te delen. Niet als kritiek op Nederland, maar als reflectie op hoe je verandert als je ergens anders gaat wonen.
Ik ben benieuwd of anderen dit herkennen. Laat het me vooral weten.
Tot volgende maand,
Jeroen (of Jay, als je Amerikaans bent)
